Shawn Murphy “ Argylle ” หนังแอ็คชั่นที่สะดุดและสุกเกินไปจากผู้กำกับMatthew Vaughnเริ่มต้นด้วยเรื่องตลก เจ้าหน้าที่อาร์ไกล์ (เฮนรี่ คาวิลล์) แทรกซึมเข้าไปในคลับฉากกรีก ซึ่งเขาได้พบกับสาวผมบลอนด์ ลาเกรนจ์ (ดูอา ลิปา) ที่สวมชุดเดรสสีทองแวววาว พวกเขาเต้นรำกันอย่างสนุกสนานก่อนที่เธอจะหลบหนีไปภายใต้ลูกกระสุนที่ยิงโดยกลุ่มคนร้าย ด้วยความช่วยเหลือจากทีมของเขา ซึ่งเป็นกูรูด้านเทคโนโลยี (อาเรียนา เดอ โบส) และเพื่อนสนิท (จอห์น ซีน่า) เขาจึงหลบหนี โดยไล่ล่าลาเกรนจ์ไปตามถนนแคบๆ ในฉากที่ฉีกมาจากเจมส์ บอนด์ ในที่สุดเมื่อเขาตามเธอทัน อาร์ไกล์และลาเกรนจ์ก็แลกเปลี่ยนบทสนทนาที่ซ้ำซากจำเจ เป็นผลงานสร้างสรรค์ของนักเขียนเอลลี คอนเวย์ (ไบรซ์ ดัลลาส ฮาวเวิร์ด) ซึ่งปัจจุบันกำลังเขียนนวนิยายเล่มที่ 5 ในชุด Argylle ที่ขายดีที่สุดของเธอ
เรื่องย่อและบทวิจารณ์เกี่ยวกับหนังเรื่อง Argylle
บทของ เจสัน ฟุคส์ยังคงดำเนินไปอย่างต่อเนื่องในขณะที่เขาพัฒนาบทล้อเลียน: ด้วยความที่นักเขียนต้องทนทุกข์ทรมานจากการขัดขวางของนักเขียนและอัลฟี่ แมวของเธอ แอลลีจึงขึ้นรถไฟไปพบแม่ของเธอ (แคเธอรีน โอฮารา) บนเรือ เธอได้พบกับไอดาน (แซม ร็อคเวลล์) คนแปลกหน้าจอมเจ้าเล่ห์ไม่ใช่อาร์ไกล์ผู้ห้าวหาญ เขาเป็นสายลับที่น่าเชื่อ เป็นคนที่เข้ากับฉากหลังได้ง่าย ภาพ POV จากดวงตาของ Elly นำไปสู่เทคนิคการตัดต่อที่ชาญฉลาด ระหว่างการกะพริบตาของ Rockwell ใบหน้าของ Cavill ก็กลายเป็นใบหน้าของ Cavill ซึ่งผสมผสานความเป็นจริงเข้ากับนิยาย
ไอดานมาที่นี่เพื่อดึงนักเขียนนวนิยายสายลับผู้ประหม่าคนนี้ออกมา มือสังหารที่ผู้กำกับริตเตอร์ (ไบรอัน แครนสตัน) ส่งมา หัวหน้าหน่วยงานนอกเครื่องแบบที่เรียกว่าดิวิชั่น เชื่อว่าเธอรู้ที่อยู่ของแฟลชไดรฟ์ที่มีเนื้อหาลับอยู่ ทำไมเธอถึงเป็นเป้าหมายของพวกเขา? โดยที่ Elly ไม่รู้ รายละเอียดของนวนิยายของเธอตรงกับภารกิจจริงหลายภารกิจที่ทำให้ใครๆ ก็คิดว่าเธออาจเป็นสายลับ ในขณะที่ Elly และ Aidan ทำงานเพื่อกู้คืนไดรฟ์ การวางแผนแบบบางก็เพียงพอแล้ว ภาพยนตร์เรื่องนี้ให้ความรู้สึกเป็นอิสระและง่ายดายเมื่อล้อเล่นกับความสนุกสนาน
แต่ “อาร์ไกล์” กลับลืมประเด็นสำคัญแทนการพยายามกลายเป็นหนังสายลับต้นแบบ มันกระเพื่อมในขณะที่พยายามปรับโครงสร้างกลไกของภาพยนตร์ที่ดีกว่า ดาราดังอย่าง Samuel L Jackson, Richard E. Grantและ DeBose ต่างก็เสียชีวิตจากสคริปต์เปล่าๆ ที่เสนอบทบาทที่ไม่เห็นคุณค่าให้กับพวกเขา การจัดแสงแบบเรียบๆ ทำให้เกิดแอกชันที่ไม่สม่ำเสมอและการตัดต่อที่สะดุดมากขึ้น ซึ่งเสริมด้วยการเล่นอันน่าตื่นเต้นไม่ต่ำกว่า 3 ครั้งในเพลง “Now and Then” ของเดอะบีเทิลส์ที่นำกลับมาใช้ใหม่
ถึงกระนั้น “อาร์ไกล์” ก็ไม่ใช่ช่วงเวลาแห่งความสุข เกมที่ O’Hara ทำผลงานให้Marlene Dietrich ได้ดีที่สุด ในฐานะ “พยานฝ่ายโจทก์” แครนสตันยังเพิ่มจังหวะที่น่าขบขันให้กับตัวละครตัวโน้ตเดียวอีกด้วย ฉากที่เกี่ยวข้องกับแมวอัลฟีจะน่ารักกว่านี้ถ้า VFX รอบๆ แมวไม่หยาบบริเวณขอบ อย่างไรก็ตาม เป็นเรื่องน่าขันที่ในภาพยนตร์ที่ได้รับการสนับสนุนจากแอลลีในการเขียนบทสุดท้ายที่แย่ วอห์นพยายามดิ้นรนที่จะรู้ว่าจะจบลงที่ใดและอย่างไร
จัดทำโดย : ufa877
